Блог Ганна Севярынец

Ёсць вялікае заспакаенне ў рытуалах, якія ты бачыў і засвоіў калісьці ў дзяцінстве як непарушныя матрыцы адносін, нібыта не абавязковыя, але неадменныя.

Памятаю, мяне ў школьным дзяцінстве "Каласы" проста агаломшылі, настолькі ішлі яны ўразрэз з афіцыйнай беларушчынай.

Прыходзілі колішнія вучні – наведаць перад тым, як раз'ехацца на вучобу.

Калі я спрабую паглядзець на даступны мне сусвет адчужана, збоку, ён уяўляецца мне сістэмай жалезных скрыняў, у якіх адчайна і роспачна мітусяцца людзі, спрабуючы выбрацца вонкі.

Аднойчы мы – я, мая траюродная сястрычка Каця з Лунінца і мамусік – паехалі ў экспедыцыю пракладаць маршрут для адной амбітной экскурсіі.