Блог Тамара Мацкевіч

Тамара Мацкевіч

Калі б здарыўся цуд і мяне ўзялі назад у школу настаўніцай, я б хацела выкладаць... рускую літаратуру. Не, фізіку сваю я люблю бязмерна, але як грамадзянка я рабіла б самую важную справу, ад якой залежыць: будзем мы, беларусы, жыць — ці знікнем. А гэтую справу лепш рабіць у гуманітарнай сферы.

Нядаўна, вярнуўшыся з Украіны, дзе настаўнікі сямі краін (Арменіі, Беларусі, Германіі, Малдовы, Расіі, Украіны і Швейцарыі) распрацоўвалі практыкаванні для фармавання медыяграматнасці, я пакінула замалёўку на сваёй старонцы ў Фэйсбуку.

У першы дзень навучальнага года заўсёды гучыць шмат прыгожых словаў рознай ступені шчырасці. Не ведаю як вы, а я іх слухаць не магу. Асабліва пра “сеяць разумнае, добрае, вечнае”. Хто-небудзь ведае, што за імі стаіць?

Я вось сёння хачу пажадаць настаўнікам не балбатаць, а задумацца, каго мы выхоўваем? Навошта нашым дзецям той розум? Для каго дабрыня? Што значыць вечнае?

У нобелеўскай прамове Святланы Алексіевіч мяне закранулі словы, адрасаваныя настаўнікам.

"Мы убийцы, папа!" - сказала пісьменніца свайму бацьку-настаўніку пасля таго, як пабачыла ў Афганістане нядаўніх школьнікаў, паслухмяных настаўніцкіх дзяцей, якім з дапамогай школы заклалі скажоныя ідэалы, - "Дети, которых вы с мамой учите, на чужой земле убивают неизвестных им людей, чтобы все твои слова превратились в прах. Мы – убийцы, папа, понимаешь!?"  Бацька заплакаў.